Waarom blijft die man in zijn oranje overall en zwarte kistjes zo bij mij in de buurt hangen? Wie is hij en wat wil hij van me? Het verhaal achter het beklimmen van de vulkaan Sibayak.
Vulkanen Sibayak en Sinabung
Vanuit Berastagi heb je uitzicht op twee vulkanen: Sinabung en Sibayak. Beide zijn actief, maar Sinabung is zo actief dat beklimmingen regelmatig niet zijn toegestaan. Ik heb binnen een week al twee keer een aspluim boven Sinabung gezien. In 2013 was er nog een grote eruptie en Sinabung veroorzaakte in de zomer van 2016 een aardbeving. Daarom raadt Meri, de eigenaar van Nachelle Homestay in Berastagi, mij aan niet te proberen vanaf de top van Sibayak de route naar de warmwaterbronnen te vinden. De route is sinds de aardbeving lastiger te volgen.
Met angkot naar het startpunt
Om kwart voor zeven word ik wakker. Vandaag ga ik de vulkaan Sibayak beklimmen. Daarom draai ik me dit keer niet nog een keer om. Beneden legt Meri me uit welke angkot me naar het startpunt kan brengen, waar ik vierduizend roepia toegang moet betalen. Dit wordt mijn eerste ritje weer met een angkot. Ben ik nog soepel genoeg om opgevouwen naar binnen te klimmen? Ik zit.
Bij het registratiebureau moet ik in de kolom ‘adres’ mijn paspoortnummer invullen, want alleen lokale dagjesmensen mogen hun woonplaats invullen. Eenmaal buiten komt een jongetje met een vlieger aanrennen. Die maakt vlak voor me een snoekduik naar beneden en mist mijn hoofd op een haar na. De zelfgemaakte vlieger eindigt in een struik. Een andere jongen vraagt me naar mijn nationaliteit. De eerste van velen die vandaag dezelfde vraag zullen stellen.
Door het groen omhoog
De route naar de vulkaan is een smalle asfaltweg, of wat daarvan over is. Vol goede moed begin ik de beklimming. De omgeving is groen, de krekels produceren hun achtergrondsymfonie, die soms wordt aangevuld door vogels. Af en toe bromt een vlieg langs mijn hoofd. Een muffe aardlucht stijgt op van de modder in de berm. De zon breekt langzaam door en zorgt voor mooie lichtpatronen op de begroeiing. De geur van rook van een vuurtje dringt zich op, zoals wel vaker.
Asfalt klimt minder lekker
De rust wordt regelmatig verstoord door brommers, auto’s en angkots. Lokale toeristen die beter weten dan een asfaltweg omhoog te lopen? Of ligt er nog een dorpje hoger op? Een brommer passeert me met achterop een man, pet op, rood shirt aan, armen over elkaar en een bijzonder groot mes aan zijn broekriem. Is er werk te doen langs de route?
“Waarom blijft die man in zijn oranje overall zo bij mij in de buurt hangen?”
De klim is best steil. Over asfalt lopen vind ik dan minder aangenaam dan over andere soort paden. Mijn bovenbenen schreeuwen om een rustpauze. Ja, mijn conditie moet beter. Het wordt zo steil dat ik soms ga zigzaggen om het hellingspercentage iets te verlagen. Zo lopen terwijl gemotoriseerd verkeer nog steeds langs komt, doet toch af aan de wandelervaring. Fascinerend dat zowel de Lonely Planet als Meri de optie om eerst verder omhoog te rijden met een angkot niet hebben genoemd.
Kamperen aan de voet van de vulkaan Sibayak
Er volgt inderdaad nog een afslag naar het dorp Semangat Gunung. Snel daarna kom ik langs een eettentje en ga even zitten om wat te drinken. Ze verhuren hier brommers maar ook tenten en andere kampeeruitrusting. De asfaltweg eindigt op een groot kampeerterrein, waar inderdaad diverse groepjes tenten staan.
Giechelende jongeren
Ik krijg de aanwijzing dat ik links de trap op moet om verder naar de kraterrand te lopen. Nu begint het betere klauterwerk over veel dode bladeren en gladde klei. De begroeiing vormt een donkere tunnel. Een groep jongeren komt me tegemoet. Als ze me in het oog krijgen, wordt er gegiecheld. Op slippers of sandalen glibberen ze met hun matjes naar beneden. Kennelijk kun je ook bij de vulkaan zelf overnachten.
De man in oranje overall
Al snel passeert mij een man in een oranje overall met zwarte kistjes aan zijn voeten. Hij rookt, net als veel mensen hier. Hij blijft in de buurt hangen. Als ik pauzeer of een foto maak, zie ik dat hij in de volgende bocht op me wacht. Als hij een praatje maakt met iemand, laat hij me passeren maar het duurt nooit lang voordat hij weer in mijn buurt is. Bij een uitzichtpunt spreekt hij me aan: “Ik maak deel uit van het reddingsteam dat op zoek is naar een Duitse man, die vorige week is verdwenen. We zoeken al zeven dagen, maar nog niets.” Kennelijk houdt hij mij voor de zekerheid een beetje in de gaten.
Reddingsteam aanwezig
Hij is niet de enige. De kamperende jongeren zijn enkel door mijn aanwezigheid gefascineerd en willen met me op de foto. Reddingswerkers spreken me ook aan. Ze zijn er naast oranje overalls in camouflagekleding, bruine politie-uniformen, blauwe poloshirts en lokale gidsen in wat voor kleding dan ook. “You lonely?” “Ja, ik loop alleen.” “Be careful”. De sfeer is enigszins beladen en ik ervaar het als extra beladen voor mij als blanke solowandelaar. Die Duitse man wandelde ook alleen.
“You lonely?” “Ja, ik loop alleen.”
De lucht van rotte eieren
De zwavellucht laat me weten dat ik in de buurt kom van de kraterrand. De vulkaan rookt. Het kleine kratermeer is lichtgroen van kleur. Op het zandstrand ervoor staan vele namen met stenen uitgeschreven. Ik zie mensen op de top staan. Als ik die kant oploop, trekt de lucht dicht. De top verdwijnt in de laaghangende wolken en de kou daalt neer.
Zelfde weg terug
Ik besluit niet te treuzelen en weer af te dalen. Het regent hier tot nu toe elke middag. Klei met regen wordt een glijbaan naar beneden en dat wil ik voor zijn. Een politieagent roept nog weer eens “Be careful”. Hij is erg tevreden met mijn antwoord dat ik dezelfde route terug zal nemen: “Yes, yes”.
Afdalen over een steile asfaltweg is niet plezierig voor mijn knieën. Op mijn dode akkertje loop ik zigzaggend naar beneden. Bij de afslag naar het dorp staat een angkot klaar om te vertrekken. De chauffeur vraagt met gebaren of ik mee wil rijden. Dat lijkt me een goed idee. Tussen elf jongeren wurm ik me naar de enige vrije plek. Ik zit.
Praktische informatie beklimmen vulkaan Sibayak
- De groene angkot ‘Kama’ rijdt vanaf het centrum van Berastagi over Jalan Veteran naar het registratiebureau voor toegang tot de beklimming van de vulkaan Sibayak.
- Dit ritje kost vanaf Nachelle Homestay vierduizend roepia, terwijl vanaf hetzelfde gastenverblijf naar het centrum drieduizend roepia kost.
- Iedereen moet zichzelf registeren voor beklimming bij het registratiebureau Dit bevindt zich op de weg Jalan Pendidikan, waarlangs ook het Sibayak Multinational Guesthouse zich bevindt.
- Je betaalt vierduizend roepia toegang. Dit is 0,26 eurocent met de wisselkoers van juni 2017.
- Als je graag je beenspieren goed wil trainen, dan is de route over de asfaltweg een prima manier. Als je geen fan bent van beklimmingen via een steile asfaltweg, dan zou ik vooral het eerste deel afleggen met de angkot tot aan de afslag voor het dorp op de helling van de vulkaan Sibayak.
- De beklimming vanaf het registratiebureau naar de top van de vulkaan duurt ongeveer 2,5 uur.
- Als je de beklimming gedurende vijf uur door de jungle wilt maken, kan dat alleen met een gids.
- Vraag voor je vertrek hoe de wandelroutes erbij liggen en wat veilig zonder gids te doen is.
- Je kunt ook met een gids een route van een uur in het donker lopen om de zonsopgang vanaf de top van de vulkaan Sibayak te zien. Je kunt deze optie onder andere via Nachelle Homestay.
